Αποκλειστικό: Ελένη Ράντου: «Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου δύο χρόνια μετά»

  

Με βουρκωμένα μάτια και κρατώντας αγκαλιά τη δεκαεξάχρονη κόρη της, μας υποδέχτηκε η Ελένη Ράντου στο θέατρο «Διάνα», όπου

συνεχίζονται οι παραστάσεις του εξαιρετικά επιτυχημένου έργου «Κατάδικός μου». Η Ελένη Ράντου ήταν φανερά συγκινημένη για το γεγονός ότι συμπληρώθηκαν 100 παραστάσεις. Παρά την επιτυχία του έργου που θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά, η δημοφιλής ηθοποιός που σπάνια δίνει συνεντεύξεις δε δίστασε να μας μεταφέρει την ανησυχία για το μέλλον της χώρας αλλά και για τα συνεπακόλουθα της οικονομικής κρίσης.

Θα ήθελα να θυμηθείτε την καθημερινότητά σας πως ήταν πριν την κρίση και πως είναι σήμερα. Τι έχει αλλάξει; Τι έχετε στερηθεί εσείς;

Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ανασφάλεια, υπάρχει πολύ μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας, για τους ανθρώπους που το επάγγελμά τους είναι η επικοινωνία, υπάρχει μεγάλη αλλαγή στην επικοινωνία . Στην καθημερινότητα όμως δεν έχει αλλάξει κάτι στο τρόπο με τον οποίο βρίσκομαι στο σπίτι μου. Η σκέψη μας έχει αλλάξει περισσότερο, η αγωνία μας, ο φόβος μας. Η ίδια η καθημερινότητα σε έχει κάνει απλώς να δεις την υπερβολή που υπήρχε και την αξία των πραγμάτων καλύτερα, αλλά όχι ότι θα ξυπνήσω άλλη ώρα ή θα φάω άλλη ώρα. Η ζωή συνεχίζεται με καινούργια δεδομένα. Και ευτυχώς για εμένα, δε βρέθηκα εκτεθειμένη πίσω από αυτή την κρίση γιατί ήμουν πάντα πολύ σεμνή με τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων οπότε αυτή τη στιγμή δεν υφίσταμαι πιέσεις. Δε χρώσταγα ποτέ(γέλια). Απλά ξέρω ότι πολύ δύσκολα πληρώνεσαι πια. Νιώθω όμως επαρκής γιατί σήμερα ευκατάστατος είναι αυτός που δε χρωστάει.

Η κρίση εκτός από τα προφανή αρνητικά της είχε πιστεύετε θετικά; Μας έκανε καλύτερους ανθρώπους;

Η κρίση είναι μια αφορμή να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου και το χειρότερο μαζί. Εάν έχεις καλύτερο εαυτό θα τον βγάλεις. Αυτό είναι ένα θετικό της κρίσης, ότι μπορεί να σου βγάλει το καλύτερό σου, δυστυχώς όμως μπορεί να σου βγάλει και το χειρότερό σου.

Ποιες εικόνες θα σας μείνουν χαραγμένες στη μνήμη σας τώρα με την κρίση;

Βλέπω μια άλλη Αθήνα, μια Αθήνα που με θλίβει ακόμα και αν έχει περάσει τόσος καιρός μετά από τις φωτιές που έβαλαν, ακόμα μυρίζει πολύ άσχημα το κέντρο από τα καμμένα κτίρια. Με θλίβει πολύ η τόσο μεγάλη κινητικότητα των εθισμένων ανθρώπων σε ουσίες. Με θλίβει γιατί βλέπεις βασανισμένους και άρρωστους ανθρώπους να μην μπορεί η πολιτεία να κάνει τίποτα για αυτούς και οι ίδιοι να μην μπορούν να κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους.

Εσείς βοηθάτε αυτούς τους ανθρώπους;

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν μπορείς να τους βοηθήσεις, αν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του.

Έχετε προσφερθεί να κάνετε το οτιδήποτε για αυτούς τους ανθρώπους;

Το να δώσεις μια κουβέρτα σε έναν άστεγο είναι το λιγότερα, αλλά ειδικά με τα παιδιά τα οποία βασανίζονται από ουσίες, πραγματικά σηκώνεις τα χέρια ψηλά γιατί ο πρώτος που πρέπει να βοηθήσουν είναι ο εαυτός τους και δυστυχώς έχει παραιτηθεί ο εαυτός τους.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω πως φαντάζεστε τη ζωή σας σε πέντε χρόνια από τώρα;

Έτσι όπως είναι ραγδαίες οι εξελίξεις και οι αλλαγές ό,τι σενάριο και να κάνεις κάποιο άλλο θα είναι η πραγματικότητα. Ένα κακό που έχει κάνει αυτή η κρίση είναι ότι δε σου επιτρέπει να φανταστείς ούτε δύο χρόνια μετά, όχι πέντε.

Ναι, όμως τα όνειρά μας δεν πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν. Χωρίς τα όνειρά μας τι είμαστε;

Συμφωνώ μαζί σου, χωρίς τα όνειρά σου δεν είσαι τίποτα, απλώς σε οδηγεί σε όνειρα πιο μικρά και πιο μικρού χρόνου ή αντίληψης.

Ο κόσμος στο θέατρο έχει μειωθεί συγκριτικά με άλλες χρονιές;

Όχι, η κρίση δεν έχει χτυπήσει το θέατρο με κάποιο τρόπο, με την έννοια ότι το θέατρο είναι ανάγκη οπότε ο κόσμος το χρειάζεται περισσότερο από άλλες χρονιές.

Θα σας βλέπουμε μόνο στο θέατρο ή θα κάνετε και κάτι άλλο;

Υπάρχουν συζητήσεις αλλά τίποτα δεν είναι τελειωτικό.

Εσάς σας λείπει η τηλεόραση;

Δε μου λείπει αυτή τη στιγμή. Είμαι πλήρης με τη θεατρική απασχόληση.


Συνέντευξη στην σπουδάστρια των "ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ", Μαρία Αγγελική Κρεβεντζάκη.