Μια ιδέα από το ομορφότερα νησί της Ελλάδας, τη Νάξο

ΕΚΤΑΣΗ: 428 τ. χλμ ΑΚΤΟΓΡΑΜΜΗ: 148 χλμ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ: 18.188

Η Νάξος, το μεγαλύτερο νησί των Kυκλάδων, εντυπωσιάζει τους επισκέπτες της με το

ποικίλο φυσικό ανάγλυφο και τα σπουδαία ιστορικά μνημεία της. Επιβλητικά βουνά με πλούσια χλωρίδα και πανίδα, κατάφυτες ρεματιές, αναβαθμίδες με καλλιέργειες και ξερολιθιές, εύφορες πεδινές εκτάσεις, απέραντες χρυσαφένιες αμμουδιές με κέδρους και γαλαζοπράσινα νερά, παραθαλάσσιοι τουριστικοί οικισμοί και παραδοσιακά ορεινά χωριά συνθέτουν την ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία του νησιού. Αψευδείς μάρτυρες του λαμπρού παρελθόντος της Νάξου αποτελούν τα μνημειώδη έργα μαρμάρινης πλαστικής και αρχιτεκτονικής της αρχαιότητας, τα αξιόλογα μεσαιωνικά μνημεία, οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες. Η εμπορική κίνηση, η μεγάλη αγροτική και αλιευτική παραγωγή, η αναπτυγμένη κτηνοτροφία, ο ορυκτός πλούτος (σμύριδα), καθώς και η ικανοποιητική τουριστική υποδομή, επέτρεψαν στη Νάξο να αναπτυχθεί με ταχύ ρυθμό τις τελευταίες δεκαετίες. Ψηλότερη κορυφή του νησιού είναι ο Ζας (Ζευς), 1.004 μ.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Για τους πρώτους κατοίκους του νησιού πληροφορίες έχουμε μόνο από τη μυθική παράδοση, που θέλει τους Θράκες να φθάνουν εδώ, φέρνοντας και τη λατρεία του Διονύσου, ο οποίος συνάντησε στη Nάξο την εγκαταλειμμένη από το Θησέα Aριάδνη και την έκανε γυναίκα του. Κατά την αρχαιότητα το νησί, όπου εξορυσσόταν η ναξία σμύρις, αποτέλεσε μια πόλη-κράτος, με ένα αστικό κέντρο (όπως και σήμερα, στη Χώρα) και με αγροτικό - ποιμενικό πληθυσμό διασκορπισμένο στις άλλες περιοχές του. Η Νάξος αποτέλεσε κέντρο πολιτισμού από τη Νεότερη Νεολιθική Περίοδο (4η χιλιετία π.Χ.). Το νησί γνώρισε περίοδο εμπορικής και πολιτισμικής ακμής κατά τους Πρωτοκυκλαδικούς Χρόνους (3200-2000 π.Χ.), όπως φανερώνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα. Κατά τους Μυκηναϊκούς Χρόνους (1400-1100 π.Χ.) αναπτύχθηκε οικισμός στο βόρειο τμήμα της Χώρας της Νάξου, στην περιοχή Γρόττα. Η Νάξος γνώρισε περίοδο οικονομικής και καλλιτεχνικής ακμής από τον 8ο ώς και τον 6ο αι. π.X. Ειδικότερα, τον 7ο αι. π.Χ. αναπτύχθηκε στο νησί η μνημειώδης μαρμάρινη πλαστική και λίγο αργότερα η μνημειώδης μαρμάρινη αρχιτεκτονική. Λαμπρά δείγματα αποτελούν τα λείψανα των μεγάλων ιερών (ιερό του Διονύσου στη θέση "Ύρια", ναός του Δηλίου Απόλλωνα στη θέση "Παλάτια", ιερό της Δήμητρας στο Γύρουλα), τα ανολοκλήρωτα, κολοσσιαίου μεγέθους αρχαϊκά αγάλματα (κούροι), ο πύργος του Χειμάρρου (4ος αι. π.Χ.). Στη Νάξο έχει εντοπιστεί αξιόλογος αριθμός παλαιοχριστιανικών βασιλικών. Tη Bυζαντινή Περίοδο οι συχνές πειρατικές επιδρομές ανάγκασαν τους κατοίκους να αποτραβηχθούν στο εσωτερικό του νησιού. Tο 1207 το νησί καταλήφθηκε από τον ενετό Mάρκο Σανούδο, ο οποίος ίδρυσε το ισχυρό Δουκάτο του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους. Η Ενετοκρατία στη Νάξο διήρκεσε ώς το 1566 (τη δυναστεία των Σανούδων διαδέχθηκε αυτή των Κρίσπι), όμως από το 1537 οι ενετοί δούκες τελούσαν υπό τουρκική κυριαρχία. Το 1579, και αφού μεσολάβησε η σύντομη περίοδος κυριαρχίας του εβραίου δούκα Ιωσήφ Νάζι (1566-1579), η Νάξος ενσωματώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία. Το 1830 το νησί περιήλθε στο ελληνικό κράτος.

in.gr