Οι αιτίες του φαινομένου είναι πολλές, αλλά συνηθέστερη είναι η έλλειψη οιστρογόνων που οδηγεί σε ξηρότητα και ατροφία του κόλπου – συμπτώματα που δεν καθιστούν επώδυνο εφιάλτη μόνο τη σεξουαλική επαφή, αλλά συχνά και την εξέταση από τον γυναικολόγο, την ούρηση ή ακόμα και το κάθισμα, το περπάτημα και την ποδηλασία.
Εκτός από γυναίκες που πλησιάζουν ή περνούν την κλιμακτήριο, στις ασθενείς συμπεριλαμβάνονται πολλές που γέννησαν προσφάτως ή θηλάζουν τα μωρά τους και γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε χειρουργική αφαίρεση ωοθηκών, κάνουν θεραπεία καταστολής των οιστρογόνων εξαιτίας καρκίνου του μαστού ή υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία στην πύελο για άλλους καρκίνους.
Με τις γυναίκες να ζουν πλέον το ένα τρίτο της ζωής τους μετά την κλιμακτήριο και εκείνες που νικούν τον καρκίνο να αυξάνονται διαρκώς, τα σεξουαλικά προβλήματα που οφείλονται στην ελάττωση των οιστρογόνων καθίστανται ολοένα συχνότερα, γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Ωστόσο, μόλις η μία στις τέσσερις γυναίκες με κολπικό πόνο αναφέρει στον γιατρό της ότι υποφέρει.
Από όσες μιλούν, πολλές ακούν – λανθασμένα – ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει και πρέπει να μάθουν να ζουν με τον πόνο τους. Αλλες ακούν από τους γιατρούς τους ότι «ο πόνος είναι στη φαντασία σου», «πρέπει απλώς να χαλαρώσεις», «δεν έχεις κάτι παθολογικό» ή «μάλλον έχεις πρόβλημα με τη σχέση σου», γράφουν η γυναικολόγος δρ Ντέμπρα Κόουντι και η ψυχοθεραπεύτρια Νάνσι Φις στο βιβλίο τους «Healing Painful Sex» (εκδ. Seal Press).
«Λογικό είναι τόσο πολλές γυναίκες με κολπικό πόνο να αισθάνονται απομονωμένες, να ντρέπονται και να πιστεύουν ότι είναι “ελαττωματικές”», λέει η κυρία Φις. Οποια κι αν είναι η ηλικία της γυναίκας, όταν νιώθει πόνο στη διάρκεια του σεξ επηρεάζεται κάθε πλευρά του εαυτού της».
Η κυρία Φις συνιστά στις γυναίκες να μην ντρέπονται και να αρχίσουν να μιλούν ανοιχτά για το πρόβλημά τους, διότι αυτό αποτελεί ουσιαστικό βήμα ώστε να αρχίσουν να διατίθενται ευρύτερα οι υπάρχουσες θεραπείες γι’ αυτό.
Από την πλευρά της, η δρ Κόουντι συνιστά στις γυναίκες με σεξουαλικό πόνο να μην απελπίζονται όποιας ηλικίας κι αν είναι και ανεξάρτητα από το πόσοι γιατροί τούς έχουν πει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Οι θεραπείες
Το σημαντικό, λέει, είναι να μην καθυστερήσει η θεραπεία: όσο περισσότερο επιμένει ο σεξουαλικός πόνος, τόσο πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε νευρολογικό πόνο και δυσλειτουργία του εδάφους της πυέλου, γεγονός που θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο την θεραπεία.
Η υπομονή είναι επίσης σημαντική. Μπορεί να χρειαστούν εβδομάδες ή και μήνες για να γίνουν εμφανή τα πλήρη οφέλη της αγωγής, που συχνά περιλαμβάνει διάφορες επιμέρους θεραπείες.
Στις τοπικές θεραπείες συμπεριλαμβάνονται ένας διακολπικός, οιστρογονικός δακτύλιος (ονομάζεται Estring) ο οποίος αντικαθίσταται κάθε τρεις μήνες, μία διακολπική ταμπλέτα οιστρογόνων που τοποθετείται καθημερινά επί δύο εβδομάδες και στη συνέχεια δύο φορές την εβδομάδα και μία κρέμα οιστρογόνων που εφαρμόζεται καθημερινά για λίγες εβδομάδες και στη συνέχεια δύο φορές την εβδομάδα.
Οι θεραπείες αυτές περιέχουν μικρές ποσότητες οιστρογόνων και έτσι οδηγούν σε πολύ μικρή απορρόφηση της ορμόνης από το σώμα. Υπάρχει επίσης και λιγότερο ισχυρό παρασκεύασμα οιστρογόνων για τοπική χρήση, το οποίο θεωρείται ασφαλές για γυναίκες με ιστορικό καρκίνου ευαίσθητου στα οιστρογόνα.
Εντούτοις, η εισαγωγή οιστρογόνων στον κόλπο «λίγο καταπραΰνει τον πόνο εισόδου κατά τη διείσδυση του πέους», λέει η δρ Κόουντι, προσθέτοντας ότι είναι σημαντικό να γίνει θεραπεία και στη διάνοιξη του κόλπου. Αυτή επιτυγχάνεται με τη βοήθεια λιπαντικών, άλλα εκ των οποίων προορίζονται και για τους δύο συντρόφους και άλλα μόνο για τη γυναίκα.
Το δέρμα του κόλπου, εξάλλου, μπορεί να ενυδατωθεί και να ενισχυθεί με φυσικά έλαια όπως η βιταμίνη Ε, το καρδαμέλαιο, το καρυδέλαιο και το ελαιόλαδο, που τοποθετούνται τρεις φορές την ημέρα επί έναν μήνα ή δύο.
«Τα έλαια αυτά είναι ακόμα πιο αποτελεσματικά όταν συνδυάζονται με μικρές δόσεις ορμονών οιστρογόνων και τεστοστερόνης που θα χορηγήσει ο γιατρός», διευκρινίζει η δρ Κόουντι.
Η φυσικοθεραπεία επίσης μπορεί να βοηθήσει, καθώς ο σεξουαλικός πόνος συχνά εμπεριέχει βράχυνση των συνδετικών ιστών και εξασθένηση των μυών της πυέλου. Η χρήση ενός διαστολέα μπορεί να αυξήσει τη ροή αίματος στην περιοχή του κόλπου, ενώ ένας μαλακός δακτύλιος στο άνοιγμα του κόλπου μπορεί να τον μακρύνει, κατά την δρα Κόουντι.
Τέλος, «ασκήσεις όπως η γιόγκα και το πιλάτες μπορούν να ενισχύσουν τους μυς του πυελικού εδάφους και να αυξήσουν την ευλυγισία, ωφελώντας σημαντικά τις ασθενείς», καταλήγει.
to-gamato.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου